بذر زیر خاک

بسمه تعالی

قرار شده بود به ما ساخت وبلاگ را یاد بدهند از خوشحالی بال در آوردم؛ احساس مسئولیّت می کردم خلاصه تلاشم را مضاعف کرده بودم که دو قلو ها اسهال واستفراغ شدند طوری که دو هفته طول کشید؛ هرچه قدر می دویدم ولی باز نمی رسیدم. در دلم می گفتم چرا در این هفته این اتفاق افتاد؟ احساس می کردم شاید خدا می خواهد استقامتم را مضاعف کند تا موانع ومشکلات مانع رسیدن به هدفم نشود. یقین داشتم این موانع حتماً پیامی برای من دارد. تا این که یک روز مانده بود مهلت زمانی ارزیابی وبلاگم توسط استادم تمام شود. دیگر مضطر شده بودم نمی خواستم منصرف شوم. جرقّه ای به ذهنم زد که این اتّفاق می تواند موضوع وبلاگم باشد. انگیزه ام محکم تر شد. ولی گاهی اوقات کم می آوردم.

 

ااین جریان من را یاد این جمله زیبا می انداخت؛ "کل یوم عاشورا وکل ارض کربلا"

با خودم گفتم اگر قطره ای معرفت به حضرت زینب س داشتم حوادث پیرامونم را نه تنها سخت نمی دیدم بلکه زیبا می دیدم مانند بذری که قطره ای شناخت دارد که اگرزیرخاک برود وسختی بکشد به کمال می رسدو ثمره می دهدو از این کهباغبان مهربان از او مواظبت می کند خوشحال است و چون و چرا و شکایت نمی کند.

سوال من این است : به نظر شما چرا ما حوادث پیرامونمان را نمی توانیم زیبا ببینیم؟ ...