مادر

مسئله ی مادری، مسئله ی همسری، مسئله ی خانه و خانواده، مسائل بسیار اساسی و حیاتی است. در همه ی طرحهایی که ما داریم، بایستی «خانواده» مبنا باشد.

بهترین روش تربیت فرزند انسان، این است که در آغوش مادر و با استفاده از مهر و محبت او پرورش پیدا کند.

یکی از وظایف مهم زن، عبارت از این است که فرزند را با عواطف، با تربیت صحیح، با دل دادن و رعایت و دقت، آن چنان بار بیاورد که این موجود انسانی - چه دختر و چه پسر - وقتی که بزرگ شد، از لحاظ روحی، یک انسان سالم، بدون عقده، بدون گرفتاری، بدون احساس ذلت و بدون بدبختیها و فلاکتها و بلایایی که امروز نسلهای جوان و نوجوان غربی در اروپا و آمریکا به آن گرفتارند، بار آمده باشد.

زنانی که فرزند خود را از چنین موهبت الهی محروم می کنند، اشتباه می کنند؛ هم به ضرر فرزندشان، هم به ضرر خودشان و هم به ضرر جامعه اقدام کرده اند. اسلام، این را اجازه نمی دهد.

بذر زیر خاک

بسمه تعالی

قرار شده بود به ما ساخت وبلاگ را یاد بدهند از خوشحالی بال در آوردم؛ احساس مسئولیّت می کردم خلاصه تلاشم را مضاعف کرده بودم که دو قلو ها اسهال واستفراغ شدند طوری که دو هفته طول کشید؛ هرچه قدر می دویدم ولی باز نمی رسیدم. در دلم می گفتم چرا در این هفته این اتفاق افتاد؟ احساس می کردم شاید خدا می خواهد استقامتم را مضاعف کند تا موانع ومشکلات مانع رسیدن به هدفم نشود. یقین داشتم این موانع حتماً پیامی برای من دارد. تا این که یک روز مانده بود مهلت زمانی ارزیابی وبلاگم توسط استادم تمام شود. دیگر مضطر شده بودم نمی خواستم منصرف شوم. جرقّه ای به ذهنم زد که این اتّفاق می تواند موضوع وبلاگم باشد. انگیزه ام محکم تر شد. ولی گاهی اوقات کم می آوردم.

 

شکفتن گل رضایت

سال ها در انتظار فرزندی صالح بودم. حسرت مردان وزنانی که در جامعه انقلابی کرده بودند وهمه انسان ها را به سمت خدا می کشاندند، می خوردم . من طبق گفته مادرم عزیزم دعای رَبِنا هَب لنا مِن اَزواجِنا وَذرّیاتِنا قرَه اعینٍ وَاجعَلناللمتَّقینَ اماما را می خواندم. دوست داشتم فرزندانی داشته باشم که فدای امامشان بشوند. سال ها گذشت و من منتظر بودم و مردم برایم دعا می  کردند.یقین پیدا کرده بودم که خدا به وقتش و به فضلش فرزند عنایت خواهد کرد. ولی حکمتش را نمی دانستم.